Autisme-Unique.nl
Soms staat het leven even stil….
De aankondiging van deze documentaire/film over drie generaties Indische Nederlanders zorgde in de preview niet alleen voor heel veel herkenning over mijn leven als derde generatie Indisch meisje, maar ook voor veel tranen en een gevoel van onrecht. Tussen wal en het schip, wat is er allemaal in het water achter gebleven?
Onzichtbare verhalen en emoties, die misschien niet zichtbaar, maar wel voelbaar zijn. Niet uitgesproken, maar wel uitgetekend zijn op de gezichten van velen onder de drie generaties Indische Nederlanders.
Voor de mensen die mij kennen is stilstaan een dagelijkse levensbehoefte om de wereld en al haar informatie goed te kunnen verwerken. Daarnaast ook altijd in beweging en geniet volop. Ik ben 50 plus en sinds kort zelfs lid van de Me2 please , raak me aan beweging. Sta misschien wat vaker stil dan voorheen, maar wat zegt dit nu eigenlijk over mij en mijn identiteit als Indische ADHD Nederlander en waarom sta ik nu wat langer stil dan normaal?
Als autisme-ADHD coach ben ik juist dagelijks in gesprek met mensen over het leren vertragen en stilstaan om juist flexibel te kunnen vooruitgaan. Is stilstaan iets positiefs. Ben ik op zoek in de gesprekken naar meer rust en minder stress, voor ondertussen 25 % van de mensen die ervaren dat de wereld nu eenmaal zich nog niet voldoende aanpast aan deze grote groep mensen. Zij ervaren tegenwerking en tegenslag om optimaal te kunnen leven, überhaupt te leven en zichzelf te mogen zijn en zich gelukkig te mogen voelen. Ze vallen net als de Indische Nederlanders tussen wal en schip en proberen zich ook geruisloos aan te passen aan de wereld om zich heen. Schoolsystemen en werkplekken sluiten nog steeds zeer gering aan op deze neuro divergente doelgroep. De dagelijkse stress die dit met zich meebrengt is hartverscheurend groot. Cijfers als 44% van de suïcide onder jongeren valt binnen het autistisch spectrum en 1 op de 6 jongeren binnen dit spectrum zit thuis, spreken voor zich. Niet iets om over naar huis te schrijven, maar dat deden de Indische Nederlanders over hun stille verdriet toch al niet, want immers waar moest de post dan eigenlijk heen?
Hierdoor popte wel de vraag bij mij op; hoe hebben de Indische Nederlanders dit assimileren dan eigenlijk gedaan? En heeft het ze de rust gebracht om verder te kunnen leven?
Hoe hebben zij zich aangepast aan de Nederlandse cultuur en geruisloos een plek in Nederland verworven? Of is het stille verdriet met vele depressies bij vooral twee generaties hierbij een onoverkomelijk feit geweest en is assimileren een groot en zwaar woord in het licht van dat bestaan?
Hebben deze twee groepen mensen niet eigenlijk meer gemeen dan dat ik me ooit beseft heb? Ik zeg altijd keuzes wachten om gemaakt te worden, zie het als een kans. Maar welke kansen kunnen en konden zij eigenlijk maken in de wereld die zich niet aanpaste aan hen? Welke schrijnende verhalen, qua opoffering, identiteit verlies, erkenning en tegenslag liggen er nog in het water? En misschien nog wel net zo belangrijk de vraag, wat heeft deze vergaande aanpassing hun eigenlijk opgeleverd, naast verdriet en identiteit verlies en is zichtbaar in de huidige maatschappij?
Loempia’s, de Indische keuken, broodje bapao, Pasar Malam als uitje en ja tante Lien heeft menig hart verworven op de Nederlandse televisie. Het bracht ons een goedlachse premier, die wellicht zonder dat ie het wist al deze coping van ontkenning en onderdrukking meedroeg in zijn DNA. Sandra als assistente van Jos in haar rol als kroepoekje, sloeg natuurlijk ook in als een kijkcijfer bom.
Sexbom Patty Brard en voetballer met die naam en van Bronkhorst, die meehielpen aan andere euforische momenten, naast de bijzondere weemoedige klanken en schoonheid van zangeres Liesbeth List. Zij die wellicht symbool staat voor al de mooie anders uitziende exotische Indische dames, die net als de vlotte Rock en Rol Indische mannelijke muzikanten ook het anders zijn verbloemde met muziek om de jaloezie, onwetendheid en onzekerheid van menig conservatieve Belanda te versluieren.
Kees op tv, Rain man en series als de Good doctor op Netflix. De oprichting van de Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA) , een platform en erkenning voor het landelijke register voor autisme coaching, binnen de reguliere GGZ en Huisartsen praktijkondersteuners, zijn voor die andere groep mensen ook pure winst. Apple is niet meer weg te denken en Iedere docent heeft inmiddels gehoord en aandacht voor autisme en adhd. Dyslexie geeft een reden tot extra ondersteuning en hoog sensitief zijn en hoogbegaafdheid krijgen gelukkig ook steeds meer aandacht in de media en op scholen.
Werkgevers staan steeds meer open en hebben aandacht voor inclusie en preventieve en re-integratie trajecten om deze mooie mensen met al hun kwaliteiten binnen boord te houden en te waarderen om de innovatie en grotere productiviteit die dit met zich mee brengt te zien en te benoemen. Maar toch hoor en merk ik om mij heen het verschil in bejegening. “Doe niet zo autistisch” “Ja, we hebben allemaal wel iets autistisch in ons” Klinkt en voelt toch anders dan kroepoekje of Pinda genoemd te worden. Waar zitten dan de verschillen?
Wat kunnen we van de Indische Nederlanders leren in hun proces van assimilatie of is het net zoals bij hen een kwestie van zwijgen en het verdriet en de pijn omarmen en ondergaan om te hopen dat zo de generaties die gaan volgen hier minder last van hebben door het simpelweg niet te bespreken?
Mijn Indische grootouders, mijn tantes en ooms, mijn ouders kregen jaren later een sorry.
Twee keer zelfs en ook een beetje financiële vergoeding. Ik vraag me af hoe lang moet die andere kant van mijn Identiteit nog wachten op een sorry voor al dat onrecht en de onwetendheid, het wegkijken, het tegenwerken en niet meebuigen met een doelgroep die er nu eenmaal is. Groot in aantal is en niet meer weg te denken is uit onze maatschappij?
Wanneer val ik niet meer tussen wal en schip, buigt de wereld met mij mee en is me2 en mijn me2 please, ook net zoals deze situatie een stuk uit geschiedenisboeken en een online geschreven Wikipedia stuk, waar we slechts over kunnen zeggen, Sorry.
Selamat Makan
www.autisme-Unique.nl
https://www.facebook.com/share/v/19CgLrsV9c/?mibextid=wwXIfr
Hierdoor popte wel de vraag bij mij op; hoe hebben de Indische Nederlanders dit assimileren dan eigenlijk gedaan? En heeft het ze de rust gebracht om verder te kunnen leven?
Film: Tussen Wal en Schip – Geruisloos Indisch – De Filmhallen